جایی که سنت پابرهنه برای مدت طولانی حاکم بوده است. با این وجود، انواع و تعداد جفت کفش های کودکان روستایی بسیار محدود است و به طور متوسط تنها دو جفت کفش در اختیار آنهاست. رایج‌ترین نوع کفش‌های متعلق به کودکان، کفش‌های پلاستیکی باز بود، برخلاف اعضای بزرگسال جمعیت روستایی در مکان‌هایی که به‌خاطر آندمیک پودوکونیوز در اتیوپی شناخته می‌شوند.
به عنوان مثال، مطالعه ای مالکیت کفش های پلاستیکی باز را در میان تنها 18 درصد از بزرگسالان مبتلا به پودوکونیوز و 29 درصد از بزرگسالان هرگز تحت تأثیر پودوکونیوز قرار نگرفته اند. از سوی دیگر، مالکیت هر نوع کفش بسته برای کودکان در این مطالعه در مقایسه با بزرگسالان کمتر بود. در یک مطالعه قبلی، حدود 60٪ از بزرگسالان گزارش کردند که دارای انواع کفش پلاستیکی، چرمی و بوم بسته هستند. این نشان می‌دهد که بزرگسالان از نظر دسترسی به کفش‌های محافظ بیشتر از کودکان برخوردار هستند.
ارزیابی ما از استفاده از کفش‌های محافظ در میان کودکان روستایی در سن مدرسه شواهد مهمی در مورد آسیب‌پذیری کودکان روستایی در منطقه مورد مطالعه به پودوکونیوز ارائه کرد. طیف وسیعی از مطالعات قبلی استفاده از کفش را در جوامع بومی پودوکونیوز توصیف کرده اند ، اما بیشتر آنها بر اطلاعات گزارش شده توسط خود یا سن در اولین استفاده از کفش و کفش در یک مقطع زمانی تکیه کرده اند که ارزیابی اینکه آیا کفش به طور مداوم و بهینه در موقعیت‌های زندگی روزمره استفاده می‌شود یا خیر را دشوار می‌کند. چند مطالعه سعی کردند استفاده مداوم از کفش پیاده روی زنانه محافظ را اندازه گیری کنند و آن را ناکافی مشاهده کردند . این مطالعه همچنین درک ما را از الگوهای استفاده از کفش در طیف وسیعی از موقعیت‌ها افزایش می‌دهد و پاسخ‌های هدفمند و انعطاف‌پذیرتری را ممکن می‌سازد (مانند کفش‌هایی که سناریوهای استفاده خاص را هدف قرار می‌دهند)
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.