عملیات حرارتی می تواند مکانیسم های دفاعی دانه های سویا را خنثی کند. با این حال، این فرآیند کاملاً پیچیده است اگر عملیات حرارتی کافی نباشد،
مواد ضد مغذی فعال باقی می‌مانند و در صورت قرار گرفتن در معرض حرارت بیش از حد، ارزش غذایی سویا به شدت کاهش می‌یابد و مزایای غیرقابل انکار آن از بین می‌رود.
مورخان بر این باورند که سویا چندین هزار سال قبل از دوران ما در آسیا شناخته شده بود. هم برای غذا و هم برای خوراک انسان استفاده شده است.
این فرهنگ بسیار دیرتر – احتمالاً در قرن هفدهم به لطف جهانگرد و طبیعت شناس آلمانی انگلبرت کامپفر برای اروپاییان شناخته شد.
مروج اصلی سویا خوراک دام در اروپا فردریش هابرلند بود که در سال 1873 دانه های 19 گونه سویا را در نمایشگاه جهانی وین دریافت کرد.
دانه سویا تقریبا یک قرن بعد، در اواسط قرن هجدهم به آمریکای شمالی معرفی شد. اما برای ایالات متحده بود که به “لوبیا طلایی” تبدیل شد یکی از مهم ترین محصولات این کشور.
این تا حد زیادی توسعه بیشتر بازار جهانی خوراک را تعیین کرد.
مهارکننده های تریپسین در سویا برای مدت طولانی توسط غیر فعال شده اندسرخ کردن یا خورش منقل های بزرگ استفاده می شد.
اما در این مورد، تأثیر عامل انسانی بسیار زیاد است این به مهارت اپراتور بستگی دارد که آیا محصول به اندازه کافی سرخ شده باشد تا مهارکننده های
تریپسین از بین بروند و آیا بیش از حد پخته شده است تا دناتوره شدن پروتئین.
دناتوره شدن پروتئین، تغییر در ترکیب طبیعی (طبیعی) یک مولکول پروتئین تحت تأثیر عوامل بی ثبات کننده است که منجر به از دست دادن خواص طبیعی
آنها توسط پروتئین ها ( حلالیت ، آب دوستی و غیره) می شود. پروتئین دناتوره شده عملاً توسط حیوانات جذب نمی شود.
علاوه بر این، روغن موجود در دانه های سویا که تحت عملیات حرارتی قرار می گیرد، خیلی سریع اکسید می شود که ذخیره و حمل و نقل محصول نهایی را
برای مدت طولانی غیرممکن می کند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.